Zasiedzenie

Zasiedzenie to bardzo przydatna instytucja, polegająca na nabyciu na własność cudzej rzeczy wskutek posiadania jej przez określony czas. Zasiedzieć można rzeczy ruchome jak i nieruchomości (grunty, budynki, służebności, drogi itp.). Poniżej opisane zostanie zasiedzenie nieruchomości, jako że występuje w obrocie prawnym zdecydowanie częściej.

Zasiedzieć można cudzą nieruchomość poprzez posiadanie jej przez co najmniej 20 lat (w dobrej wierze) lub 30 lat (w złej wierze). W dobrej wierze jest ten, kto pozostaje w uzasadnionym lecz błędnym przekonaniu, że nieruchomość jest jego własnością. W praktyce najczęściej spotyka się zasiedzenie w złej wierze – wtedy posiadacz nieruchomości wie, albo przy zachowaniu należytej staranności mógł się dowiedzieć, że nieruchomość, którą posiada, jest własnością kogoś innego.

Zasiedzenie dokonuje się poprzez złożenie odpowiedniego wniosku do sądu. W toku sprawy konieczne jest wykazanie, że przez wymagany okres czasu władało się nieruchomością jak właściciel, np. kosiło się trawę na zasiadywanym gruncie, uprawiało się go, sadziło drzewa, korzystało się z budynku poprzez zamieszkiwanie w nim i dokonywanie remontów, płaciło podatki.

W latach 70 czy 80 ubiegłego wieku, w szczególności na terenie powiatu żywieckiego, powszechną praktyką było sporządzanie nieformalnych umów sprzedaży lub zamiany gruntów (bez wymaganej formy aktu notarialnego). Takie nieformalne umowy nie przenosiły własności gruntu, natomiast często jedynym sposobem na uregulowanie własności tak zakupionej czy zamienionej nieruchomości, jest jej zasiedzenie.

Na takich samych zasadach zasiedzieć można służebności – jak na przykład służebność drogi dojazdowej do budynków mieszkalnych, gospodarczych czy pól uprawnych.